Hey, ik ben Karolina.

Ik zal mijn best doen om af en toe hier iets aan jullie tonen. Ik ben geen blogger, dus aub leg je verwachtingen niet te hoog. Het gaat minder met woorden en meer met foto’s zijn, want dat vind ik leuker. 😉

In het begin ben ik jullie een ‘wie ben ik’ note verschuldigd. Maar wees niet bang, zodra we dat achter de rug hebben, zullen er leukere onderwerpen komen 😉

Dus, ik ben Karolina Maruszak. 31 jaar. Een fotografe (klaarblijkelijk… als je op de website kijkt ;)). Theater en muziek liefhebber (ook klaarblijkelijk… als je op de website kijkt ;)). Een mama, partner, (dochter, zus, vriendin… etc etc etc ;)), Poolse die ooit ‘voor een momentje’ naar België is gekomen.Vandaag duurt dit momentje al 9 jaar en veranderde het alles in mijn leven.
Allereerst nam het mijn taal weg. In het Nederlands zal ik waarschijnlijk nooit in staat zijn om op het niveau te communiceren waarop ik in mijn moedertaal communiceerde voordat ik vertrok.
Maar er is niets slechts in het leven wat je niet naar goed kan draaien. Als we iets verliezen, krijgen we meestal iets anders in de plaats. Wanneer we bij een ongeluk het zicht verliezen, wordt ons gehoor scherper.
Ik spreek vandaag minder. Ik voel me minder op mijn gemak als ik moet praten. Ik kijk meer. Ik zoek naar een andere vorm van uiting dan woorden. Misschien is dat waarom mijn liefde voor fotografie zo snel explodeerde: van in het begin klikte alles op zijn plaats en voelde alles zo naturel en juist.

Mijn avontuur met fotografie begon bij kunstZ, een theatergroep voor anderstaligen. Later kreeg ik een voorstel van jeugdtheater hetpaleis en daarna kwamen alsmaar meer theaters, culturele centra, organisaties en muziekgroepen. Nu kan ik in mijn foto’s vertellen over alles waar ik van hou: theater, muziek, dans, beweging, emoties, verhoudingen, lichten en schaduwen.
Ik kan het moment in een beeld sluiten, verhalen vertellen. Praten over menselijke emoties, over hun interne wereld wanneer deze subtiel en ongemerkt naar buiten glijdt.
Ik ben niet op zoek naar perfecte frames, ik maak geen technisch perfecte foto’s. Ik ben op zoek naar de waarheid. Mijn subjectieve waarheid over het moment dat ik waarneem, de manier waarop ik hem wil zien met al zijn poëzie en proza. Hoogvliegend en alledaags. Vang het moment voordat het voorbijgaat …

Blijkbaar voelen mensen die voor me poseren zich snel op hun gemak bij mij. Volgens mij is dat zo omdat ik niet de grote belangrijke fotografe uithang, maar ben wie ik ben: een observator. Een spons die momenten vangt en voor lange tijd levendig houdt, voor hen. Dat vind ik leuk. Niet te ernstig, niet te serieus…